стидити
дієслово, недоконане, перехідне
| Iнфінітив | стидити, стидить |
| Теперiшнiй час |
|---|
| я стиджу | ми стидим, стидимо |
| Минулий час |
|---|
| він стидив | ми, ви, вони стидили |
| Майбутнiй час |
|---|
| я стидитиму | ми стидитимем, стидитимемо |
| Одн. | Множ. |
| Наказовий спосiб | стиди | стидіте, стидіть |
| Акт. дієприкметник теп. часу | стидячий |
| Акт. дієприкметник мин. часу | стидивший |
| Пас. дієприкметник мин. часу | стиджений |
| Дієприслівник теп. часу | стидячи |
| Дієприслівник мин. часу | стидивши |
| Iнфінітив | стидитися, стидитись, *стидиться |
| Теперiшнiй час |
|---|
| я *стиджусь, *стиджуся | ми *стидимось, *стидимося, *стидимся |
| Минулий час |
|---|
| він стидився, *стидивсь | ми, ви, вони стидились, стидилися |
| Майбутнiй час |
|---|
| я стидитимусь, стидитимуся | ми стидитимемся, стидитимемось, стидитимемося |
| Одн. | Множ. |
| Наказовий спосiб | стидись, стидися | стидітесь, стидіться, *стидітеся |
| Акт. дієприкметник мин. часу | *стидившийся |
| Дієприслівник теп. часу | стидячись |
| Дієприслівник мин. часу | стидившись, стидившися |